امر به معروف و نهی از منکر را از مسئولان شروع کنید

فرهنگ و فرهنگ‌سازی، مغفولِ بزرگ جمهوری اسلامی در چهار دهه اخیر است و آنچه از فقر و فساد و تباهی در جای، جای جامعه به چشم می‌خورد و بخش اعظم خانواده‌ها و خانه‌ها و نسل‌های پرشور نوجوان و جوان را در بر گرفته است، نتیجه غفلت از فرهنگ جامعه و تلاش مستمر و سازنده در جهت فرهنگ‌ سازی ملی و مردمی است. در چهار دهه اخیر، آنقدر سر مسئولان و مدیران با مسائل مختلف و بازی‌های قدرتی و سیاسی و چالش‌های اقتصادی و سیاسی و اجتماعی در داخل و فراسوی مرزها گرم بود که نیازها و خواسته‌های مادی و معنوی و سلیقه‌های مردم نادیده گرفته شد و تنها از ملت در مواقع مورد نیاز و تحولات اجتماعی و حرکت‌ها و تظاهرات دینی و ملی و جهانی سود برده شد و به رغم همت‌ها و کوشش‌های دلسوزان متعهد و صدیق و مستقل حوزه‌های فرهنگ و هنر طی سال‌ها،و بی‌توجهی مسئولان به نقدها و تحلیل‌ها و هشدارهای منقدان و کارشناسان، آن‌ها به راه کژ خود ادامه دادند و زمانی به خود آمدند که قشرهای رو به گسترش مردم به دلیل اوضاع بد و نامناسب تولیدات هنری و فرهنگی و تهی شدن آنها از محتواهای سلامت،شایسته، در شاُن ملت و منطبق با فرهنگ کشور و تخریب فرهنگ ملی توسط عوامل خارجی و نفوذی‌ها و هنر فروشان داخلی در قالب فیلم‌ها و برنامه‌های سینمایی و تلویزیونی و ماهواره‌ای، دستاوردهای ارزشمند کشور در معرض نابودی قرار گرفت و نسل‌های مختلف را از فرهنگ خودی جدا کرد و به مشتری‌های ماهواره‌های خارجی متصل نمود. این حرکت که به موازات رشد فساد در داخل کشور، جریان داشت و دارد و آمارهای رسمی فساد و فحشا، نشانگر اوج فاجعه نبود عزت در حفظ فرهنگ کشور و فرهنگ‌ سازی است، تولیدات هنری و سینمایی و تلویزیونی ایران را، آینه و مبلغ فرهنگ بیگانه کرد. نکته جالب این‌که مسئولان به جای توجه به انتقادها، هشدارها و آسیب‌شناسی این رخداد تلخ و سیاه، به زعم خود برای اصلاح امور فرهنگی و اجتماعی به برخوردهای تند قانونی و غیرقانونی با مواردی از مسائل به ظاهر غیر اخلاقی و غیرشرعی و غیرقانونی پرداختند و در عوض حل خردمندانه این بحران با برخوردهای نادرست بر بحران‌ها و بی‌اعتمادی ملی افزودند و از شیوه‌های انسانی و الهی مقوله‌ها و مفاهیم زیبای هدایتگری انسانها و جامعه، در لوای امر به معروف و نهی از منکر در تولیدات هنری و فرهنگی، ابزاری جهت ترس و ارعاب و تهدید ساختند. خوشبختانه گرچه اندکی دیر، اما قابل تامل، یکی از دستگاه‌های مرتبط با اجرای مطلوب و بهینه و فرهنگی عملی کردن توصیه‌های اجتماعی به سوی خیر و نیکی و بازدارندگی مناسب فرهنگی، اجتماعی خردمندانه و انسانی از روآوری جامعه به سمت موارد نازیبا و نادرست که حریم و حرمت و آزادگی انسان‌ها را تهدید می‌کند، به ضرورت توجه به این مسائل و موارد دست یافته و فرهنگ را بالا و والاترین راه و شیوه اجرای مفاهیم ارزشی، امر به معروف و نهی از منکر شمرده و در جهت اصلاح این مسائل دست اهالی فرهنگ و هنر و قلم را برای یاری در اجرایی کردن این مهم گرفته تا در حد بضاعت‌های قانونی و شرعی خود در این راستا به حرکت در آید. قرار گرفتن دست ستاد امر به معروف و نهی از منکر در دست‌های هنرمندان با یاری کارشناسان و منقدان و رسانه‌ها، اقدامی است که این ستاد در پیش گرفته و مصمم به اجرای بهینه و نهادینه کردن ارزش‌ها در کشور است. گر چه این اقدام دستگاه مورد اشاره شایان توجه است، اما اول، این ستاد و دیگر مسئولان کشور باید به این امر مهم توجه نمایند که، اصلاح امور معنوی و اخلاقی و فرهنگی جامعه، بدون اصلاح و توجه به امور معیشتی و مادی مردم، ثمربخش نخواهد بود. و دوم این‌که در کشور، به علت بازی‌های سیاسی و حضور و نفوذ انواع باندهای ناسالم، صدها نهاد و سازمان مدعی متولی امور هنری و فرهنگی با کارها و تولیدات سلیقه‌ای و جناحی وجود دارند که فرهنگ کشور را ملوک‌الطوایفی ساخته و هر گروه هم ساز خود را می‌زند و تا کشور در این زمینه به نوعی وحدت هدف و رویه دست نیابد، اجرای مفاهیم معروف و منکر، غیر ممکن است. لذا ستاد امر به معروف و نهی از منکر راهی دشوار پیش رو دارد و باید برای رسیدن به مطلوب‌های خود و جامعه از هفتاد خان رستم با سلامت و صداقت و نیک‌اندیشی و نیک‌ورزی عبور کند و سیاووش‌وار از میان شعله‌های سرکش سربلند خارج شود، چرا که مسئولان بیش از مردم،نیازمند امر به معروف و نهی از منکر هستند.