نقدی بر «وحشی»؛ زنانه‌ای ملتهب به زبان سینما

جبار آذین «وحشی» روایت زندگی زنی در آستانه فروپاشی، آوای زنان سرکوب شده مناسبات مردسالار، تصویر انسان‌های گرفتار در مرداب ناهنجاری‌های اجتماعی و نقل مخمصه‌های زنان خسته از دردها و رنج‌ها و تحقیرها و ندای فرو ریختن زنجیرهای دست و پای زنانی که انسان بودن و انسانیت را جار می‌زنند است. «وحشی» نخستین ساخته سینمایی "شراره سروش" فیلمی زنانه و جسورانه در واگویی سینمایی اضمحلال شخصیتی و فریادهای آشنای زنان از زبان یک زن آسیب دیده است که برای رهایی از بن‌بست‌ها، خود و افکار و اندیشه‌ها و آمال و دنیای درونش را به نمایش می‌گذارد. وحشی، روایتی مرکب از واقعیت و تخیل از نگاه و به روایت و سلیقه کارگردانش است که سازنده‌اش کوشیده برای تعریف داستان زن محور فیلمش، تن‌پوشی زیبا از فرم‌های بصری و نمایشی،خلق کند و قاب‌های زیبا، پردازش ابعاد گوناگون شخصیت اصلی فیلم با بازی خوب "الهام کردا"و کاراکتر و بازی تکمیلی رویا نونهالی، میزانسن‌های خوب دوربین و بازی‌ها، طراحی مقبول صحنه‌ها و تصویربرداری سنجیده در همین راستا در خدمت روایت و پردازش داستان «وحشی» قرار گرفته‌اند. شراره سروش در اولین گام سینمایی خود،گام‌هایی بلند در شکل‌دهی مضامین داستان و ساختار هنری فیلمش از منظر توجه به فرم برداشته، گرچه گاه توجه زیاد به فرم بر پرداخت محتوا سایه انداخته، لیکن سبب ایجاد خدشه در انتقال مضمون و محتوا نشده است. فیلم «وحشی» یک اثر متفکرانه اجتماعی است و نشان می‌دهد سازنده‌اش برای تنوع، سرگرم‌ سازی و کاسبی به سینما رو نیاورده و می‌خواهد از ابزار و امکانات هنری و تصویری و رسانه‌ای سینما جهت بیان حرف‌های اجتماعی بهره برد و از مسیر آسیب شناسی تصویرگر رنج‌ها و نیازها و خواسته‌های انسان‌ها به‌ویژه زنان باشد. او با این فیلم، افزون بر نگرش اجتماعی خود، دانش و علاقه سینمایی و تلاشش برای دستیابی به زبان تصویری پویا و خلاق را نیز نشان داده است. شراره سروش گرچه برای ایستادن در کنار سینماگران مطرح و حرفه‌ای به دانش و تجربه بیشتر نیازمند است، اما فیلم «وحشی» او به عنوان اولین حرکتش در این راه و مسیر، امیدوار نشان می‌دهد و می‌توان او را در آثار سینمایی آتی‌اش، موفق‌تر دید.