پرویز پورحسینی، شهرت را دوست نمی‌داشت

به گزارش ایسنا، امروز، بیستم شهریور ماه زادروز این بازیگر است. هرچند او چند سالی است که از میان ما رفته، اما همزمان با زادروزش که در آستانه روز ملی سینماست، بخشی از خاطرات او را از زبان خودش مرور می‌کنیم. پورحسینی در کتاب گفت‌وگوی خود با منصور خلج که در مجموعه «ماندگاران صحنه» و از سوی انتشارات نمایش منتشر شده، نکته‌ای را درباره بازی خود در فیلم «کمال‌الملک» ساخته زنده‌یاد علی حاتمی بیان کرده و نیز به بیان دیدگاه خود درباره شهرت و پیامدهای آن پرداخته است. با هم سخنان او را می‌خوانیم: «علی حاتمی برای فیلم «کمال‌الملک» از قبل متن داشت. من سناریو آن را کامل خوانده بودم و قرار بود نقش کامران میرزا را بازی کنم اما بعد از بازی در این فیلم، گله‌ای به علی حاتمی کردم و گفتم شما با حذف بخشی از نقش من در این فیلم نقشم را ناقص گردید. اگر بگوییم شخصیت ابعاد مختلفی دارد شما با این کار یک بعد آن را از بین بردید. آن سکانس این بود که کمال الملک نشسته بود و نقاشی می‌کرد و کامران میرزا بر سر حکومت تهران با شاه چانه می‌زد. وقتی معامله آنها تمام می‌شد، شاه به او می‌گفت «شاگردونگی نقاش باشی رو هم بده». کامران میرزا هم یک اشرفی در می‌آورد به او می‌داد که کمال الملک نمی‌گرفت و مؤدبانه اشرفی را رد می‌کرد. از همان جا کامران میرزا از او کینه به دل می‌گرفت ولی چون این بخش سناریو را حذف کردند، یک دفعه ما دیدیم کامران میرزا کمال‌الملک را مورد هجمه قرار می‌دهد. در واقع حذف این صحنه باعث شد مسئله گنگ بماند. در مجموع هر نقشی که تا امروز بازی کرده‌ام، برای من جنبه‌ای داشته است. نمی‌خواهم بگویم گزیده کار هستم ولی نمی‌خواهم بیکار بمانم زیرا معتقدم بیکار ماندن باعث می‌شود آدم از کار افتاده شود، ذهنش تنبل می‌شود و در نهایت نابود می‌شود. من این تنبلی و نابودی را نمی‌خواهم. شاید فراموش شدن برای من خیلی مهم نباشد زیرا از آن دسته از بازیگران نیستم که خیلی دوست داشته باشم مردم مرا بشناسند. به خلوت خودم خیلی اهمیت می‌دهم زیرا معتقدم اگر ظرفیت نداشته باشیم، بعضی وقت‌ها پذیرش جامعه، استقبال‌ها و تمجیدها به ما لطمه می‌زند. اگر زیادی به ما توجه کنند، ناخودآگاه دیگر برای خودمان خلوت نداریم. وقت نداریم کتاب بخوانیم یا فیلم ببینیم. مدام باید پاسخگوی دیگران باشیم و به خیلی از کارها نمی‌رسیم در صورتی که یک بازیگر باید وقت بگذارد، فیلم‌های خوب دنیا را ببیند و تا می‌تواند کتاب بخواند اما شهرت زیاد این‌ها را از آدم می‌گیرد. به اضافه اینکه خود شهرت در جامعه به افراد صدمه می‌زند مثلاً باعث می‌شود فرد مورد حسادت قرار بگیرد یا از او انتظار خیلی چیزها داشته باشند و اگر نتواند آنها را انجام بدهد، با او دشمنی می‌کنند. در کل اینکه مدام فرد زیر ذره‌بین باشد خوب نیست. اصلاً در جامعه‌ای مثل جامعه ما شهرت به نظر من مزاحم است.» پرویز پورحسینی زاده بیستم شهریور سال ۱۳۲۰ در تهران است که هفتم آذر سال ۱۳۹۹ بر اثر ابتلا به کرونا از دنیا رفت.