سینمای دولتی/نهادی ایران در مسیر سقوط

جبار آذین خروج کانون کارگردانان سینمای ایران از شورای صنفی نمایش به دلیل نوع برخورد نمایندگان تهیه‌کنندگان و پخش‌کنندگان با انتخابات قانونی شورای صنفی نمایش که آن را زشت و شرم‌آور خوانده و از همراهی و جانبداری نماینده سازمان سینمایی با این روش غیر صنفی و تمامیت‌خواه به شدت انتقاد کرده است، نمایی دیگر از حال و روز سینمای بیمار دولتی/نهادی ایران را در برابر نگاه اهالی سینما و هنر و جامعه قرار می‌دهد. صرفنظر از نظرهای تخصصی و صنفی و سلیقه‌ای متفاوت طیف‌های صنوف سینما بویژه تهیه‌کنندگان چهارگانه سینما آنچه بسیار جای تاثر و تاسف دارد، این‌که، در تحلیل آسیب‌شناسی سینمای ایران، فقط غلط‌ها و کژی‌های نامدیران و نامسئولان سینمای منسوخ دولتی/نهادی و بازی‌های سیاسی/جناحی و رسوخ هنرفروشان و مبتذل‌سازان و حضور و فعالیت باندهای ناسالم در حوزه‌های تولید و پخش در تحقیر و ذلت سینمای غیر مردمی ایران، نقش ندارند، بلکه تفرقه و جدایی و کشمکش‌های سلیقه‌ای و منافعی در بروز حال بد سینما و سینماگران هم سهم مهم و بنیادین دارند. از همین رو،به رغم تلاش‌های اغلب سینماگران شریف و محترم که متاسفانه امروزه اکثر آن‌ها بیکار و منزوی و خانه‌نشین و قربانی سیاست و تجارت و رفاقت و باندبازی و رانتخواری شده‌اند، این سینما با چنین اوضاع، هرگز نمی‌تواند بهبود یافته و اصلاح پذیرد. زیرا همانگونه که بارها در صدها نقد و مقاله و مصاحبه نوشته و گفته‌ام، راهکار اساسی و استراتژیک درمان سینما و هنر و فرهنگ کشور، رهایی از یوغ نگاه و سرمایه دولتی و نهادی، ملوک‌الطوایفی، سانسور و تحمیل و نگرش‌های سیاسی/حزبی و ایستادن سینما روی پاهای خود و سپردن اداره آن به دست توانای اهل آن و بسترسازی برای ایجاد سینمای ملی و مردمی است. سینمایی که مردم، زندگی، دغدغه‌ها و نیازها و خواسته‌ها و آرمان‌های خود را در آن و تولیداتش ببینند و در رشد و تکامل و شکوفایی هنر و هنرمند و جامعه، تاثیرگذار و تعیین کننده باشد. تا فرهنگ و هنر و سینما، ملی و مردمی نشوند، فرهنگ و هنر و سینما، شکوفا و بالنده نخواهند شد و خوب شدن حال سینما در گرو بهبود حال و وضع اهالی هنر و قلم و مردم و زندگی آن‌هاست.