ورایتی انتخاب کرد؛ صد فیلم کمدی برتر تاریخ سینما

این منتقدان اغلب‌شان امریکایی هستند در انتخاب‌های‌شان آواری از جمله فیلم‌هایی از وودی الن، بیلی وایلر، دیوید زوکر، و… را برگزیده‌اند. در میام آثار منتخب، فیلم‌های کارگردانان‌دیگر‌کشورها هم به چشم می‌خورپ؛ آثار سینمای فرانسه بیشتر از قبل مورد توجه قرار گرفته است فیلم‌های از ژاک تاتی، مثل «تعطیلات آقای هولو»، «پلی تایم» یا فیلمی از پییر ریشارد، ایو روبر، برتراند بلیه، و برخی دیگر که در لیست قرار گرفته‌اند. در بین فیلم‌های مشهور امریکایی «‌بعضی‌ها داغشو دوست دارند» «آنی هال»٫ «مومنی پیتون» و نیز فیلم‌هایی از باستر کیتون، چارلی چاپلین مول فیلم «دیکتاتور» هستند. در این لیست، فیلمی از فیلمسازان آسیایی دیده نمی‌شود. با اینکه در مجموع از سالهای ۱۹۵۰ قاره آسیا توانسته در صحنه سینمای جهان جا باز کند و در پنجاه سال اخیر رشد چشمگیری داشته اما هیچ فیلمی از این قاره در ایست انتخابی ورایتی نیست! ورایتی در مقدمه انتخاب صد فیلم‌ کمدی تاریخ سینما نوشته: خندیدن مهم است. همیشه بوده. اما ممکن است خندیدن در دوران مدرن امروزی، حتی اهمیت بیشتری داشته باشد. آیا تا کنون کسی فکر کرده که شهروندان عادی در قرون وسطی، یا حتی در اواخر قرن نوزدهم، به اندازه ۱۱۰ سال گذشته، وقت خود را صرف خندیدن به فرهنگ عامه آن زمان می‌کردند؟ پاسخ به این پرسش قطعا منفی‌ست. این موضوع به این دلیل است که هدیه‌ای که از جانب خدایان به عنوان کمدی سینمایی شناخته می‌شود، خنده را بیش از هر زمان دیگری مهم کرد. اولین شخص سلبریتی جهانی در زمینه کمدی، چارلی چاپلین است، کمدین استاد فیلم‌های صامت که ثابت کرد رفتن به سینما عملی خواهد بود که به شکلی ابتدایی و اساسی، به نقطه جیِ خنده گره خورده است. وقتی هالیوود تماشاگران را می‌خنداند، هیچ کس نمی‌خواست دست از آن بردارد. نبوغ اسلپ‌استیک دلقک‌های دوران صامت؛ دیوانگیِ شاد برادران مارکس؛ نمایشِ آشوبگرانه کمدی اسکروبال؛ انقلابِ شوخی‌های بیمارگونه «دکتر استرنج لاو»؛ سورئالیسمِ شوخ‌طبعانه مل بروکس و وودی آلن؛ جنون نیمه‌شب جان واترز؛ هرج و مرج افسار گسیخته نسل «پخش زنده شنبه شب»؛ هرج و مرج به سختی کنترل‌شده جیم کری... همه در این زمینه سهم تعیین‌کننده‌ای دارند. در تهیه فهرست بهترین کمدی‌های تمام دوران، مدت‌ها به این فکر شد که چه چیزی باعث ساخت یک اثر کلاسیک می‌شود. اما بیشتر از آن همه کسانی که در نظرخواهی بودند به ندای خنده‌دار بودن اثر توجه کردند.